aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza

nowotwory pęcherza moczowego oraz guzy w okolicy pęcherza - do wczesnych objawów należą m.in. nawracający lub stały krwiomocz, częste i bolesne oddawanie moczu, zaburzenia mikcji, ból pleców i ból miednicy; U kobiet parcie na pęcherz może mieć przyczyny ginekologiczne jak np. ciąża. Parcie na pęcherz może być spowodowane Ialuril Prefill ampułko-strzykawka 50ml. Sterylny roztwór hialuronianu sodu przeznaczony do odbudowy warstwy GAG chroniącej śluzówkę pęcherza moczowego, uszkadzanej w skutek schorzeń, takich jak m.in. nawracające zakażenie układu moczowego, zespół bolesnego pęcherza czy krwotoczne popromienne zakażenie pęcherza moczowego. Cena: Ból podczas oddawania moczu, ciągłe parcie na pęcherz, a niekiedy nawet krwiomocz. To najczęstsze objawy ostrego zapalenia pęcherza. Dotyka ono co roku ponad 150 milionów osób na całym świecie. Chociaż zapalenie pęcherza dotyka najczęściej kobiet w ciąży i po menopauzie, to schorzenie dotyczy także mężczyzn i młodych kobiet. - 13 lat czekałam na postawienie diagnozy, co właściwie niczego nie zmieniło, bo lek uwalniający od cierpienia nie jest refundowany - mówi chorująca na śródmiąższowe zapalenie pęcherza Ewa Lech. Opowiada o życiu w bólu, który wyklucza z aktywności zawodowych i społecznych. Śródmiąższowe zapalenie nerek również objawia się bólem w okolicy lędźwiowej, gorączką nawet powyżej 39°C, bólami stawów, ale także wysypką w różnych miejscach skóry. W badaniach moczu pojawia się krwiomocz, a jego stopniowe zmniejszanie wskazuje na początek ostrej niewydolności nerek. Wie Kann Ich Ein Mann Kennenlernen. Co to jest zapalenie pęcherza?W warunkach fizjologicznych (prawidłowych) drogi moczowe są jałowe, czyli nie występują w nich żadne drobnoustroje. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez cewkę kobiet, z powodu małej odległości pomiędzy ujściem cewki moczowej a przedsionkiem pochwy i odbytu, bakterie łatwiej przedostają się do pęcherza moczowego. Niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego to najczęstsza infekcja dróg moczowych. U niektórych kobiet występuje wielokrotnie w ciągu choruje na zapalenie pęcherza?Częstość występowania zakażeń układu moczowego zależy od wieku i płci. W wieku niemowlęcym problem dotyczy częściej chłopców, co wynika z częstszego występowania wad rozwojowych układu ukończeniu 1. roku życia sytuacja się odwraca. Częstotliwość zakażeń układu moczowego znacznie wzrasta wraz z rozpoczęciem aktywności seksualnej i występuje u kobiet nawet 50 razy częściej niż u 60. roku życia z powodu rozrostu gruczołu krokowego i zastoju moczu zwiększa się chorobowość u mężczyzn, jednak to wciąż kobiety chorują 2 razy zapalenia pęcherzaObjawy zapalenie pęcherza u dorosłych:ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczuparcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjamimocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachukrwiomocz, czyli mocz z widoczną krwiąstany podgorączkowe i gorączkaból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa), ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową)ogólne złe samopoczucieObjawy zapalenia pęcherza u dzieci:Zapalenie pęcherza moczowego może dotyczyć również dzieci, a objawy mogą się częściowo różnić od tych obserwowanych u niepokojącymi są:zwiększenie częstotliwości mikcji (oddań moczu)ból przy oddawaniu moczuparcie na moczprzypadkowe moczenie w ciągu dniazmętnienie i zmieniony zapach moczudyskomfort w dolnych partiach jamy brzusznejdrażliwośćosłabieniezmniejszenie apetytuwymiotyZapalenie pęcherza - kiedy do lekarza?Dzieci i mężczyźni powinni udać się do lekarza przy każdorazowym wystąpieniu zapalenia pęcherza przy braku poprawy po leczeniu, w przypadku nawrotu dolegliwości bądź jeżeli zapalenie występuje częściej niż 3 razy w roku. Konsultacji lekarskiej wymaga również zapalenie pęcherza moczowego u kobiet w względu na płeć i wiek, skontaktuj się z lekarzem jeżeli wystąpią:gorączka i dreszczeból okolicy lędźwiowejnudności i wymiotyogólnie złe samopoczuciePrzyczyny zapalenia pęcherzaNajczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest zakażenie bakteryjne. Obecność drobnoustrojów w drogach moczowych powyżej zwieracza pęcherza moczowego powoduje stan biorą się bakterie w miejscu, gdzie nie powinno ich być? Przyczyn jest kilka:przeniesienie bakterii, głównie Escherichia coli, z okolic odbytu do cewki moczowej (problem dotyczy zwłaszcza kobiet, ze względu na krótką cewkę moczową oraz małą odległość pomiędzy odbytem a ujściem cewki moczowej)stosunek płciowynieprawidłowa higiena intymnaPomimo że infekcje bakteryjne są najczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego, do stanu zapalnego może doprowadzić również szereg innych czynników niezakaźnych, w okolicach cewki moczowej, np. w wyniku stosowania perfumowanego mydła lub innych zapachowych produktów do kąpieli czy dezodorantów intymnychstosowanie tamponówantykoncepcja dopochwowaniektóre leki, np. cyklofosfamid i ifosfamid stosowane w chemioterapiiradioterapia okolic miednicydługotrwałe stosowanie cewnikaniepełne opróżnianie pęcherza w wyniku ciąży i połogu lub nieprawidłowe opróżnianie, które może być spowodowane przez guz bądź, u mężczyzn, powiększenie prostatymenopauza – kobiety w trakcie lub po menopauzie są narażone na częstsze zapalenia pęcherza moczowego ze względu na zmniejszenie wydzieliny z pochwy i zmianę składu fizjologicznej flory bakteryjnej w następstwie ustania hormonalnej czynności jajnikówu mężczyzn, wraz z wiekiem, następuje zmniejszenie aktywności przeciwbakteryjnej wydzieliny gruczołu krokowegopowikłania innych chorób, np. zakażenia nerek, cukrzycy, nieprawidłowości w obrębie gruczołu krokowego, kamienie nerkowe, urazy rdzenia kręgowegoRozpoznanie i diagnostyka zapalenia pęcherza Zapalenie pęcherza moczowego można rozpoznać po charakterystycznych Polsce większość ostrych infekcji pęcherza moczowego wywoływanych jest przez określone gatunki bakterii o znanej lekowrażliwości, czyli stopniu wrażliwości danego drobnoustroju na konkretny tę wiedzę, można zastosować skuteczne leczenie bez wykonywania posiewu moczu z antybiogramem1 – badania, które daje informację o gatunku bakterii wywołującej infekcję i jej wrażliwości na antybiotyki. Takie podejście nazywane jest leczeniem podstawie badań prowadzonych w całym kraju eksperci z Narodowego Instytutu Leków co roku ustalają wytyczne, jakie antybiotyki i w jakiej kolejności powinny być stosowane w określonych bakteriologiczne, podobnie jak inne badania laboratoryjne, wykonywane są tylko w niektórych przypadkach zapalenia pęcherza. Robi się je, jeżeli typowe leczenie jest nieskuteczne lub kiedy nie ma pewności, czy to bakterie są przyczyną przypadku nawracającego zapalenia pęcherza moczowego lub/i braku reakcji na zastosowane leczenie zgodne z antybiogramem1, lekarz może zalecić wykonanie dalszych badań:USG układu moczowegoRTGTomografii komputerowej ze środkiem cieniującymPoszerzona diagnostyka może być wskazana, gdy pierwotną przyczyną objawów jest inne schorzenie, np.:wady rozwojowe,kamica,zastój moczu,torbiele,ropień nerki,ropień okołonerkowy,zapalenie zapalenia pęcherzaLeczenie przeciwbakteryjne niepowikłanej infekcji trwa do 10 dni - przeważnie 3-5 dni. Przy nawracających infekcjach zajmuje to 7-14 leków pierwszego wyboru przy zapaleniu pęcherza zalicza się:furazydynę (czas leczenia 3-5 dni)sulfametoksazol z trimetoprimem (czas leczenia 3 dni)trimetoprim (czas leczenia 3 dni)fosfomycynę (podaje się jednorazowo)alternatywnie fluorochinolony (czas leczenia 3 dni)Fluorochinolony są bardzo skuteczne w leczeniu niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, jednak ich nieuzasadnione stosowanie może przyczyniać się do narastania antybiotykooporności leki drugiego wyboru sięga się, gdy nie można zastosować leku pierwszego drugiego wyboru przy zapaleniu pęcherza:amoksycylina z kwasem klawulanowym (czas leczenia 3-7 dni)cefaklor (czas leczenia 3-7 dni)amoksycylina (czas leczenia 7-10 dni)Leki drugiego wyboru stosuje się dłużej ze względu na większą liczbę opornych drobnoustrojów oraz mniejszą zdolność ich pęcherza - domowe sposoby leczeniaSamodzielne leczenie, bez konsultacji lekarskiej, mogą zastosować kobiety niebędące w ciąży z typowymi objawami niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego i gdy jest to pojedynczy nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, możesz zastosować się do poniższych pęcherza - postępowanie w domu:Na rynku dostępne są preparaty bez recepty, zawierające furazydynę, stosowane w leczeniu niepowikłanych zakażeń dolnych dróg celu łagodzenia bólu możesz przyjmować również preparaty dostępne bez recepty zawierające paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litrów na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – złagodzi to ból oraz zmniejszy poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów i powikłania zapalenia pęcherzaU 10-20% kobiet w ciągu 2 tygodni od zakończenia leczenia zapalenia pęcherza dochodzi do nawrotu objawów. Są one spowodowane tym samym drobnoustrojem, który przetrwał objawów nie jest równoważny z reinfekcją, czyli ponownym zakażeniem układu moczowego, do której dochodzi zdecydowanie pojawia się po upływie 2 tygodni od zakończenia leczenia i może być spowodowana tym samym (bytującym w innym miejscu, np. w odbycie lub pochwie) albo innym leczenie zapalenia pęcherza jest prawidłowe, szybkie i skuteczne, praktycznie nie dochodzi do żadnych powikłań i komplikacji. Jednak nieleczone zapalenie pęcherza może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenia powikłania najbardziej narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, ze względu na możliwość przeoczenia objawów zapalenia pęcherza lub pomylenia ich z innymi jednostkami zapaleniu pęcherzaAby zapobiec nawrotom choroby po zakończeniu leczenia, warto w codziennym życiu stosować następujące metody profilaktyki:Zwiększ objętość wypijanych płynów – zalecana ilość wypitych płynów dla dorosłego człowieka to 1,5-2 litry. Wypij dodatkową szklankę płynu przed stosunkiem pij sok z żurawiny lub stosuj doustne preparaty żurawinowe, ponieważ substancje zawarte w żurawinie hamują przyleganie bakterii E. coli do błony śluzowej dróg dietę w produkty bogate w witaminę C (np. owoce dzikiej róży, żurawina, cytrusy, warzywa kapustne, papryka, pomidor, ziemniaki, chrzan, liście pietruszki), która ma działanie zakwaszające mocz, dzięki czemu utrudnia rozwój bakterii mocz niezwłocznie po wystąpieniu potrzeby lub regularnie co 2-3 godziny oraz tuż przed snem i zaraz po stosunku okolicę krocza zawsze w kierunku od przodu do tyłu – dzięki temu zapobiegasz przemieszczaniu się bakterii z okolicy odbytu w okolicę ujścia cewki moczowej. Dotyczy to nie tylko wycierania krocza po skorzystaniu z toalety, ale również ręcznikiem po kąpieli bąbelkowych oraz dodawania do kąpieli środków chemicznych i stosowania dezodorantów obcisłych spodni, bielizny ze sztucznych materiałów oraz stosujesz kapturki naszyjkowe lub dopochwowe środki plemnikobójcze, zwłaszcza w połączeniu z krążkiem dopochwowym, rozważ w porozumieniu z lekarzem zmianę na inną metodę niektórych sytuacjach można profilaktycznie stosować leki, np:Preparaty dopochwowe zawierające laseczki Lactobacillus, czyli bakterie kwasu mlekowego, które zapobiegają osiedlaniu się patogennych bakterii w drogach z estrogenem stosowany dopochwowo u kobiet po leczenie przeciwdrobnoustrojowe: przyjęcie pojedynczej dawki leku przeciwbakteryjnego po stosunku płciowym lub profilaktyka ciągła, czyli przyjmowanie leku przed snem codziennie lub 3 razy w tygodniu przez 6 miesięcy i która polega na doustnym stosowaniu liofilizowanego wyciągu bakterii wyjątkiem preparatów Lactobacillus dostępnych bez recepty, pozostałe leki zaleca i przepisuje na receptę sposoby leczenia zapalenia pęcherzaJeżeli jesteś kobietą i nie jesteś w ciąży oraz nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, to zapalenie pęcherza możesz leczyć samodzielnie w domu, stosując się do poniższych rad:Zastosuj preparat z furazydyną, dostępny bez recepty oraz, przeciwbólowo, paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litry/na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – pomoże to złagodzić ból oraz zmniejszyć poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów Antybiogram – wynik badania wrażliwości bakterii na tract infection (UTI) tract infections (UTIs) Szczeklika 2015 Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski; MP; Kraków 2015; wyd. 7Powiązane tematy:Nietrzymanie moczu u kobiet (NTM, inkontynencja) - objawy, leczenie, ćwiczenia Po miesiącach palenia i częstego oddawania moczu, których nie wyleczyły żadne leki, Iliana Brockman obawiała się, że jej życie już nigdy nie będzie takie samo. Ale potem odkryła naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza, które zmieniło wszystko! „To jest tak bolesne, że mam wrażenie, jakby ktoś wylał kwas na mój pęcherz” – powiedziała mężowi Iliana Brockman. „Biegnę do łazienki co pięć minut!” Od miesięcy mieszkaniec Lutz na Florydzie cierpiał na pieczenie i pilną potrzebę oddania moczu, a po wielu bezowocnych wizytach lekarskich wydawało się, że nie widać ulgi. Iliana Brockman Na początku zdiagnozowano u niej infekcję pęcherza. „Za trzy dni poczujesz się lepiej” – zapewnił ją jeden z lekarzy, ale po serii antybiotyków objawy Iliany nie ustąpiły. Wizyta u urologa przyniosła inną diagnozę: śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC), przewlekła choroba, która powoduje ból miednicy, ciśnienie w pęcherzu i częste oddawanie moczu. Specjalista przepisał codziennie lek, który początkowo pomógł, ale po kilku miesiącach stosowania Iliana zaczęła odczuwać zmęczenie, nudności i brak apetytu. „To okropne”, powiedziała nowemu lekarzowi, opowiadając o wszystkim, co odebrał jej ten stan, od życia towarzyskiego po karierę. Iliana nie mogła nawet towarzyszyć mężowi podczas długich przejażdżek w weekendy, ponieważ wibracje potęgowały ból pęcherza. Na szczęście lekarz zidentyfikował przyczynę nowych objawów Iliany, ale wiadomość była tragiczna: lek, który pomagał jej pęcherzowi, również podwyższał jej enzymy wątrobowe. „Musisz natychmiast odstawić ten lek” – ostrzegł lekarz. Ale kiedy nie mogąc znaleźć rozwiązań, zalecił usunięcie pęcherza Iliany, wiedziała, że ​​potrzebuje innej opcji. To nie może się zdarzyć zdecydowała. Muszę znaleźć inny sposób! Naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego Desperacko potrzebująca pomocy Iliana zwróciła się do Stowarzyszenia Interstitial Cystitis Association (ICA), gdzie rzeczniczka pacjentów zasugerowała, żeby spróbowała skoncentrowanych tabletek z aloesem. Ekstrakt roślinny jest pełen związków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i zwiększa produkcję cząsteczek glikozoaminoglikanów, które pomagają w naprawie wyściółki pęcherza. Pełna nadziei Iliana zaczęła brać Kapsułki Desert Harvest Aloe Vera (38 USD, dwa na raz, trzy razy dziennie. W ciągu zaledwie jednego miesiąca ogniste uczucie w pęcherzu zaczęło ustępować, a jej podróże do łazienki zmniejszyły się. W ciągu trzech miesięcy Iliana ograniczyła się do przyjmowania czterech tabletek dziennie. „Czuję się 95 procent lepiej!” ucieszyła się ze swojego męża, dołączając do niego podczas przejażdżki do miasta, aby świętować. Po tysiącach dolarów wydanych na leki i testy medyczne Iliana była podekscytowana stwierdzeniem, że kapsułki z aloesem sprawiły, że objawy IC praktycznie zniknęły. Dziś przyjmuje dwie kapsułki dziennie i może żyć pełnią życia. „Przeszedłem od niemożności opuszczenia domu do prowadzenia samochodu, spotkań towarzyskich i ponownych ćwiczeń!” 58-letnie belki. „Zostałem nawet zwolennikiem ICA – to niesamowite, że wróciłem do zdrowia i mogłem pomagać innym!” Inne sposoby, w jakie aloes poprawia zdrowie: Leczy zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Badania pokazują, że popijając 1 uncję. Dziennego soku z aloesu może złagodzić problemy z brzuchem nawet u 80 procent kobiet, często w ciągu zaledwie dwóch dni. Wypij prosto lub wymieszaj z ulubionym napojem! Łagodzi ból: Badania w czasopiśmie Molekuły sugeruje dodanie 1 uncji. soku z aloesu do wieczornego łyku łagodzi bóle stawów i obrzęki nawet o 55 procent. Ale aby uniknąć efektu przeczyszczającego, zacznij od 1 łyżeczki. przed snem przez tydzień, a następnie pracować do 1 uncji. Kończy zgagę: Biorąc 2 łyżeczki. soku z aloesu dziennie zmniejsza częstotliwość zgagi o 71%, twierdzą chińscy naukowcy, którzy przypisują aloesowi związki, które łagodzą stany zapalne i poprawiają trawienie. Jak zrobić własny sok z aloesu: Umyj 1 duży liść aloesu (ze sklepów ze zdrową żywnością), przytnij boki, aby usunąć kolce i usuń górną skórkę. Pokrój przezroczysty żel w środku na 1 ″ kostki i usuń z dolnej skórki. Wyrzucić całą skórkę, która jest toksyczna. Umieść 6 do 8 kostek w blenderze z sześcioma szklankami wody i zmiksuj, doprawiając sokiem z cytryny lub limonki. Przechowuj w lodówce do czterech tygodni. Zamrozić pozostałe kostki do wykorzystania w przyszłości. Ta historia pojawiła się pierwotnie w naszym magazynie drukowanym. OpisZestaw 2 x Żel DMSO 50% z Aloesem W zestawie bardziej się opłaca, właśnie !!! DMSO, tak mnie w skrócie nazywają bo mam długą nazwę dimetylosulfotlenek no i trudną do wymówienia i chyba nie za bardzo mi się też podoba ta nazwa, tylko nikomu o tym nie mówcie, niech to zostanie między nami. Mimo wszystko jest o mnie głośno, moja popularność jest nadzwyczajna i nie przypadkowa. Jestem z tego dumny tym bardziej że należę do rodziny ChemWorld i jestem w formie krystalicznego i konkretnie wykonanego żelu a mój towarzysz to Aloes, jesteśmy idealnym duetem. Nie mogę napisać wszystkiego o sobie, a szkoda, ale jest o mnie wiele artykułów w internecie i są książki i wiele ludzi na świecie o mnie opowiada swoim znajomym. Proszę Wy też rozpowiadajcie o mnie wszystkim, bo zasługuję na to, jestem tak czysty, mocny i przydatny dla ludzi i zwierząt na całym świecie że warto o mnie mówić. Aha jeszcze coś, jestem pozyskiwany z miazgi drzewnej, natura mi jest bliska. Zanim zaczniesz mnie używać zapoznaj się z moimi zdolnościami, polecam a nawet proszę Was najpierw poczytajcie o mnie, a później Kupujcie nie zawiodę Was, taki właśnie 99,9% z Miazgi Drzewnej w żelu o mocy 50% z Aloesem meksykańskim czystość 99%Żel DMSO o mocy 50% to połączenie najczystszego DMSO CZDA 99,96% z najczystszym Aloesem meksykańskim 99%, połączenie to tworzy krystaliczną formę żelu aby można było z niego wygodniej korzystać. Jest to produkt naturalny, jest bardzo dobrze wchłanialny dodatkowo wspomagany jest w specjalnym szklanym brązowym słoiku, aby DMSO nie miało styczności z tworzywem sztucznym lub metalem, jest chronione także przed światłem słonecznym. Produkt jest zabezpieczony oryginalnym hologramem co gwarantuje oryginalność prawidłowej receptury produktu a także daje gwarancje że produkt nie był (Dimetylosulfotlenek) to organiczny związek z grupy sulfotlenków. Jest naturalną substancją pochodzącą z miazgi drzewnej. DMSO za pośrednictwem tlenu przekształcany jest w MSM (siarka organiczna).DMSO to wysoce polarny aprotonowy rozpuszczalnik organiczny, który miesza się z wodą. Wiele związków, które nie są bezpośrednio rozpuszczalne w wodzie, można rozpuścić za pomocą DMSO w celu utworzenia stężonego roztworu podstawowego, który można dalej rozcieńczyć do żądanego końcowego stężenia w buforze wodnym lub pożywce w momencie DMSO o mocy 50% jest najbezpieczniejszy na pierwsze dimetylosulfotlenku (DMSO) jest niezwykła. Ten produkt uboczny procesu produkcji papieru został odkryty w Niemczech pod koniec XIX wieku. To bezbarwny delikatnie oleisty płyn, który zyskał rozgłos dzięki swojej zdolności przenikania przez skórę i inne błony biologiczne. Naukowcy odkryli, że mogą używać DMSO jako urządzenia transportowego do przepuszczania małych cząsteczek przez skórę. Od tego czasu naukowcy badali potencjalne korzyści i zagrożenia związane ze stosowaniem DMSO w leczeniu różnych schorzeń, ponieważ ma właściwości bakteriobójcze, grzybobójcze i antywirusowe stosowany był w leczeniu różnych chorób skórnych i infekcji, wspomagał problemy z odleżynami, stał się również popularny jako miejscowy lek przeciwbólowy a także w przypadkach naciągniętych, napiętych i skręconych mięśni, bóle stawów jak i na różnego rodzaju zwyrodnienia stawowe. Stosowany miejscowo także jako środek przeciwzapalny. Za pośrednictwem tlenu przekształcany jest w MSM (siarkę organiczną) wspomagającą produkcję kolagenu, który jest głównym składnikiem tkanki łącznej. Te wszystkie badania są w USA śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest jedynym zastosowaniem dimetylosulfotlenku u ludzi, które zostało zatwierdzone przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA).Jest kilka dobrych książek na temat DMSO z którymi warto jest się zapoznać. Meksykański Żel Aloesowy 99% !!!!!!Żel aloesowy 99%, który daje efekt super nawilżenia skóry, jednocześnie dostarczając jej tlen do komórek. Jest dobrze znanym środkiem regenerującym i łagodzącym podrażnienia, wchłania się 4 razy szybciej niż woda i zapewnia utrzymanie prawidłowego nawodnienia skóry przez długi czas. Dodatkowa zawartość meksykańskiego żelu aloesowego w produkcie skutecznie chroni skórę dłoni przed nadmiernym wysuszeniem, nawet przy częstym stosowaniu. Miąższ z aloesu jest bogaty w witaminy z grupy B i C, jak również w biotynę, kwas foliowy i beta- karoten. Dane dodatkowe dotyczą komponentu – Żel Aloesowy 99%: – WYMAGANIA ORGANOLEPTYCZNE: Zapach – Świeży z delikatnym zapachem Aloesu, Barwa – bezbarwny – WYMAGANIA FIZYKOCHEMICZNE: Gęstość d20 (g/cm3) – PH – – – STATUS GMO: Produkt nie zawiera składników GMO – BSE/TSE: Produkt nie zawiera składników pochodzenia zwierzęcego – ALERGENY: Zgodnie z Załącznikiem II do Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1169/2011 produkt nie zawiera alergenów – PROMIENIOWANIE JONIZUJĄCE: Produkt nie był poddawany procesowi napromieniowania promieniowaniem ŻELE DMSO: ŚRODKI OSTROŻNOŚCI: W razie połknięcia nie wywoływać wymiotów, przepłukać usta wodą. Natychmiast wezwać pomoc medyczną. W razie kontaktu z oczami płukać je dużą ilością wody, niezwłocznie skontaktować się z okulistą. W razie kontaktu ze skórą zdjąć zanieczyszczoną odzież, skórę zmyć dokładnie wodą. Zanieczyszczoną odzież natychmiast zanurzyć w wodzie i starannie Przechowywać w suchym, ciemnym i chłodnym miejscu, niedostępnym dla małych JEST ODCZYNNIKIEM CHEMICZNYM ANALITYCZNYM DO SYNTEZ LUB CELÓW DYDAKTYCZNYCH. I MOŻE BYĆ SZKODLIWY DLA ZDROWIA, KAŻDE INNE STOSOWANIE ODCZYNNIKA CHEMICZNEGO JEST NA WŁASNĄ TechniczneNazwa odczynnikaDimetylosulfotlenek (DMSO)Nazwa odczynnika (ang.)DimethylsulfoxideSynonimymetylosulfinylometanGatunekCZDAWzór sumarycznyC2H6OSMasa molowa [g/mol]78,13Pojemności 190, 500 mlNumer WE200-664-3Numer CAS67-68-5Zawartość [%] 1,1 g/cm³RodzajsulfotlenekWygląd zewnętrzny / postaćbezbarwna ciecz/żelRodzaj opakowaniasłoik ze szkła brązowegoTermin ważnościminimum 15 miesięcy od dostawy towaru Aloes od dawna wykorzystywany jest w dermatologii i kosmetyce, zdecydowanie mniej znany jest natomiast z pozytywnego oddziaływania na układ odpornościowy. Aloes zawiera około 200 czynnych biologicznie, cennych dla zdrowia substancji, tj.: minerały, aminokwasy i kwasy tłuszczowe. Może być stosowany zarówno zewnętrznie – do leczenia i pielęgnacji skóry, jak i wewnętrznie w celu wzmocnienia odporności, poprawy trawienia, regeneracji wątroby czy usunięcia nadmiaru wolnych należy do sukulentów, roślin przystosowanych do przetrwania przy ograniczonej dostępności wody. Naturalnie występuje na terenach pustynnych, półpustynnych i na sawannach. Można go spotkać na każdym kontynencie, w ok. 350 odmianach. W Polsce występuje najczęściej jako roślina doniczkowa. Wśród wielu gatunków aloesu, w kosmetyce i medycynie wykorzystywane są głównie: Aloes zwyczajny (Aloe vera) Aloes drzewiasty (Aloe arborescens Mill.) Z liści aloesu pozyskuje się: Mleczko aloesowe (alonę) o działaniu przeciwbakteryjnym i przeczyszczającym Żel aloesowy Co zawiera aloes? Żel aloesowy w ok. 99% składa się z wody, pozostały 1% to bogactwo ok. 100 składników o bardzo różnorodnym działaniu. Swoje właściwości lecznicze i pielęgnacyjne żel aloesowy zawdzięcza zawartości takich składników aktywnych jak: glikoproteiny, sacharydy, antrachinony, polipeptydy, aminokwasy, saponiny, mikroelementy, witaminy, kwasy organiczne. Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz – co jest rzadkością dla roślin - witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikro i makroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. Aloes zawiera także aminokwasy, w zależności od gatunku tej rośliny oraz czasu jej zbiorów można w niej znaleźć około 18 aminokwasów, także takich, których organizm człowieka sam nie wytwarza. Aloes jest ceniony także za zawarte w nim kwasy tłuszczowe. Roślina ta jest źródłem steroli roślinnych: kampesterolu, który działa przeciwzapalnie, chroni kości i stawy przed degradacją i betasitosterol, który zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co wspomaga obniżanie jego poziomu we krwi. Pozostałe kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie to kwasy: linolowy, linolenowy, oleinowy, palmitynowy, stearynowy. Właściwości aloesu Aloes posiada wiele właściwości leczniczych, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Ponadto jest stosowany jako środek ułatwiający gojenie się ran, działający ochronnie na skórę oraz poprawiający motorykę przewodu pokarmowego. Aloes = witaminy + mikroelementy Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. ZAMÓW SOK Z ALOESU Z MIĄŻSZEM Aloes na trawienie Niewątpliwie bardzo ciekawą właściwością aloesu jest to, że pomaga zarówno przy zaparciach, jak i przy biegunkach, choć bardziej znany jest jako antidotum na zaparcia. Aloes oczyszcza cały przewód pokarmowy i poprawia trawienie. Może być stosowany przy takich dolegliwościach jak zespół jelita drażliwego oraz cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku, czyli refluks. Aloes wspomaga utrzymywanie równowagi jelitowej flory bakteryjnej. Wykazuje też działanie przeciwrobacze. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym, czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w diecie. Jak aloes wpływa na odporność? Dzięki dużej zawartości polisacharydów, aloes posiada właściwości immunostymulujące. Aloes drzewiasty wykazuje działanie przeciwinfekcyjne, stosowana jest głównie na infekcje górnych dróg oddechowych oraz w celu pobudzenia układu odpornościowego. Działa na bakterie i wirusy. Stosowanie aloesu drzewiastego powoduje zwiększenie ilości limfocytów i przeciwciał we krwi oraz pobudza aktywność fagocytarną organizmu, co stymuluje układ immunologiczny i podnosi odporność organizmu. Zawarte w soku z aloesu wielocukry stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu. Aloes zwiększa odporność też z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia. Przeciwutleniacze opóźniają starzenie nie tylko skóry, ale też wszystkich narządów. Kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azoty mocznika i fenolu to składniki aloesu, które zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i zwiększają możliwości organizmu ochronienia się przed bakteriami. Sok z aloesu podawany jest rekonwalescentom, po zabiegach chirurgicznych, ale też pacjentom w starszym wieku. Profilaktycznie warto go pić w okresie jesienno-zimowym, aby wzmocnić się przed przeziębieniami i grypą. Aloes drzewiasty – jak stosować? Aloes drzewiasty stosuje się doustnie w postaci płynu. Zaleca się stosowanie aloesu drzewiastego u dorosłych i dzieci od 5 roku życia. Kurację aloesem można zastosować w cyklu 10 dniowym, stosując preparat codziennie lub w cyklu 20 dniowym stosując aloes co drugi dzień. Dawka aloesu dla dorosłego to 1 ml płynu, natomiast dla dzieci jest to 0,5 ml płynu dziennie. Kurację można powtórzyć po miesięcznej przerwie. Aloes drzewiasty – kto powinien uważać? Istnieje ryzyko poronienia oraz wystąpienia wad wrodzonych – aloesu doustnie nie należy stosować w ciąży i okresie laktacji Należy zachować ostrożność przy stosowaniu aloesu w formie doustnej u dzieci poniżej 12 roku życia ze względu na ryzyko wystąpienia silnych biegunek, skurczy i bóli brzucha Aloes może obniżać poziom cukru we krwi, dlatego należy monitorować poziom cukru stosując aloes doustnie u diabetyków Ze względu na ryzyko podrażnienia błony śluzowej przewodu pokarmowego aloesu nie należy stosować u osób cierpiących na choroby układu pokarmowego Nie należy stosować aloesu w formie doustnej u osób cierpiących na hemoroidy ze względu na ryzyko pogorszenia stanu choroby Duże dawki aloesu mogą prowadzić do niewydolności nerek Nie stosować u osób przyjmujących digoksynę, ze względu na ryzyko wystąpienia silniejszych działań niepożądanych – aloes w formie doustnej może wywołać efekt przeczyszczający i obniżać stężenie potasu, a niski poziom potasu intensyfikuje działania niepożądane digoksyny Aloes w kosmetykach Aloes stosowany jest w kosmetykach zarówno z powodu swoich właściwości leczniczych, jak i silnie nawilżających. Roślina ta jest przystosowana do gromadzenia w liściach zapasów wody, którą potem rewelacyjnie „oddaje” skórze czy włosom, zarówno przy stosowaniu zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Sok z aloesu w składzie kosmetyków lub miazga przykładana bezpośrednio na skórę pomagają leczyć niewielkie rany, oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i ugryzienia owadów. Aloes: działa jak środek przeciwbólowy, łagodzi miejsca zranione, poparzone przez słońce. Z racji swoich właściwości przeciwświądowych i ściągających polecany jest przy otarciach oraz uszkodzeniach naskórka, także tych przebiegających z krwawieniem. Aloes jest też rewelacyjny w pielęgnacji skóry trądzikowej. Z jednej strony odpowiednio ją nawilża, z drugiej łagodzi stany zapalne i działa przeciwbakteryjnie. Aloes zwiększa elastyczność skóry, ponieważ stymuluje syntezę kolagenu i elastyny. Kosmetyki z aloesem dobrze dotleniają skórę, co zwiększa przepływ krwi przez naczynia włosowate. Dobrze ukrwiona to jednocześnie lepiej odżywiona skóra, a to przekłada się na jej ładny koloryt i naturalny blask. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) to schorzenie specyficzne, wymagające specjalnego, często bardzo trudnego leczenia. Najogólniej można przyjąć, że jest to zespół dolegliwości bólowych. Na bóle te składają się przede wszystkim: ból w okolicy miednicy mniejszej, ból podczas wypełniania pęcherza, a także ból towarzyszący wielokrotnemu oddawaniu moczu. Częstomocz jest bardzo charakterystycznym objawem tego schorzenia. Pacjent musi korzystać z toalety także w nocy, co najmniej dwa razy. W rozpoznaniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza niezwykle ważne jest wykluczenie innych przyczyn i chorób, które mogłyby wywołać tego rodzaju objawy. Choroba ta wykrywana jest zatem późno – niekiedy nawet po kilku latach od momentu wystąpienia pierwszych symptomów. Stan zaawansowany choroby sprawia, że leczenie jest jeszcze trudniejsze i bardziej skomplikowane. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza znacznie częściej dotyka kobiety, niż mężczyzn. Polecany lek. Kliknij w obrazek, aby przejść do apteki... Rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza powinno opierać się przede wszystkim na wykluczeniu innych przyczyn mogących wywołać podobne objawy. Różnicowanie obejmuje zatem bakteryjne zapalenie pęcherza, kamicę nerek i pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, uchyłek cewki moczowej, a także infekcje narządów płciowych. W rozpoznaniu schorzenia niezwykle pomocne okazuje się stwierdzenie zmian w strukturze pęcherza, które jest możliwe po wykonaniu cystoskopii oraz badania histopatologicznego. Istotnym elementem pozwalającym na rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest obecność tak zwanych komórek tucznych w obrazie histopatologicznym. Choroba rozpoczyna się nagle, a objawy ustępują z czasem samoistnie nawet na parę miesięcy. Po upływie tego czasu choroba jednak powraca. Prawie połowa pacjentów chorujących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza cierpi również na alergie lub choroby autoimmunologiczne. W diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza konieczne jest wykonanie badania moczu, celem wykluczenia chorób nerek oraz innych infekcji bakteryjnych. Należy wykonać także USG jamy brzusznej, co pozwoli na wykluczenie nowotworów oraz wszelkich nieprawidłowości występujących w budowie pęcherza, czy nerek. USG jamy brzusznej pozwala także na ocenę zalegania moczu w pęcherzu. Inne, istotne badania, ktore należy wykonać, to: cystoskopia z biopsją, pozwalająca na ocenę obrazu ścian pęcherza oraz komórek nabłonka pęcherza, a także badanie urodynamiczne umożliwiające wykluczenie nadreaktywności pęcherza. Przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza nie zostały do końca poznane. Istnieje wiele teorii na temat tego, co przyczynia się do wystąpienia tego rodzaju zapalenia. Warto podkreślić jednak, że nie stworzono dotychczas jednoznacznej definicji choroby, w związku czym trudniej jest w sposób precyzyjny określić czynniki, które ją wywołują. Według najstarszych koncepcji, śródmiąższowe zapalenie pęcherza stanowiło wynik owrzodzenia pęcherza, nazywanego zresztą wrzodem Hunnera. Najnowsze badania pozwoliły jednak na stwierdzenie, że nieobecność tego wrzodu wcale nie wyklucza choroby. Istnieją także koncepcje, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnego rodzaju alergii, infekcji i zaburzeń neurogennych. Nie mają one jednak wystarczającego potwierdzenia. Często podawaną przyczyną zapalenia jest naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów, a więc związków chemicznych, które znajdują się w nabłonku pęcherza. Istnieje także koncepcja, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest wynikiem wielu, różnorodnych zaburzeń związanych z pęcherzem. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest niezwykle trudne, głównie ze względu na brak jednoznacznego określenia czynników inicjujących chorobę. Dodatkowym problemem jest również fakt, że u części pacjentów dochodzi do samoistnego cofnięcia objawów, a u innych natomiast charakterystyczne są częste nawroty. Takie sytuacje komplikują proces leczenia, gdyż ciężko jest stwierdzić, jaka forma terapii przynosi najlepsze efekty. Stosowane na chwilę obecną metody leczenia mają za zadanie łagodzić objawy choroby. Pacjenci przyjmują zatem różnorodne leki. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza polega na przyjmowaniu leków doustnych oraz dopęcherzowych. Lekiem doustnym stosowanym w ramach leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest tak zwany polisiarczan pentosanu sodu, którego zadaniem jest uszczelnianie zniszczonej warstwy glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Terapia okazuje się skuteczna dopiero po kilku miesiącach stosowania leku. Polisiarczan pentosanu sodu nie jest jednak zarejestrowany w Polsce. Stosowane w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza trójcykliczne leki antydepresyjne przyczyniają się do zmniejszenia bólu, częstomoczu oraz naglącego parcia. Zwiększają także czynnościową pojemność pęcherza. Leki te nie mogą być jednak stosowane długotrwale. Wyróżnia się ponadto pewne skutki uboczne związane z przyjmowaniem tych leków. W leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza stosuje się także leki antyhistaminowe. Do leków przeciwzapalnych zalicza się między innymi niesterydowe leki zapalne oraz kwas tiapofrenowy. Leki rozkurczowe stosowane w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza to: daryfenacyna, oksybutynina, solifenacyna, propiweryna, tolterodyna, czy propantelina. Niektóre z nich nie są zarejestrowane w naszym kraju. Do suplementów doustnych stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalicza się między innymi: L-argininę, kwas alfaliponowy, pycnogenol, kwas hialuronowy oraz aloes. Jedynym, efektywnym lekiem dopęcherzowym stosowanym w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza okazuje się heparyna. Lek ten jest zarejestrowany w Polsce. Wykazuje przede wszystkim działanie przeciwzapalne. Odtwarza także warstwę GAG nabłonka pęcherza. Dopęcherzowo stosowany jest również kwas hialuronowy, który także przyczynia się do regeneracji uszkodzonej warstwy GAG. Jednym z najstarszych leków stosowanych dopęcherzowo w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest tak zwany dimetylosulfotlenek, który wykazuje działanie przeciwzapalne. Ponadto przyczynia się do modyfikacji syntezy kolagenu oraz usprawnienia przewodnictwa nerwowego. Dopęcherzowo podawany jest także chlorek oksybutyniny oraz kromoglikan disodowy. Leki podawane dopęcherzowo szybciej i skuteczniej wpływają na chore miejsce. Nie powodują także ogólnoustrojowych skutków ubocznych, jak ma to miejsce w przypadku terapii doustnej. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza uwzględnia także inne metody, nazywane niekiedy metodami eksperymentalnymi. Jedną z takich metod jest między innymi wstrzykiwanie neurotoksyn, które porażają włókna nerwowe odpowiedzialne za niewłaściwą reakcję pęcherza. Skutkiem tego jest znaczne zmniejszenie bólu. W tym celu używa się takich substancji, jak waniloidy oraz toksyna botulinowa. Skutki terapii widoczne są po upływie od dwóch do sześciu miesięcy. Następnie zabieg musi być powtórzony. U niektórych pacjentów zaobserwowano jedynie czasowe zmniejszenie dolegliwości bólowych. Taką metodę terapii stosuje się zwłaszcza wtedy, kiedy śródmiąższowe zapalenie pęcherze charakteryzuje się neurogennym podłożem, a stosowane dotychczas leki nie przynoszą satysfakcjonujących efektów. Inną metodą terapii może być także wykonanie zabiegu chirurgicznego. Przykładem takiego zabiegu jest na przykład hydrodystensja, ktora polega na roziąganiu pęcherza za pomocą specjalnego płynu podawanego pod ciśnieniem. Jeszcze inną metodą jest neurostymulacja nerwów, w przypadku której używa się elektrod z prądem o różnym natężeniu. Podstawowym krokiem w ramach złagodzenia dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza jest wdrożenie odpowiedniej diety. Śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza towarzyszy uszkodzenie śluzówki pęcherza, a co się z tym wiąże – znacznie większa wrażliwość na pewne substancje przyjmowane wraz z pokarmem. Nasilenie tych dolegliwości zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby oraz indywidualnych predyspozycji do reakcji nadwrażliwości. W przypadku niektórych pacjentów, charakterystyczne zmiany występują tuż po spożyciu nawet niewielkiej ilości danego pokarmu, u innych z kolei wdrożenie diety odpowiadającej chorobie nie przynosi oczekiwanej poprawy. Niektóre produkty zawierają znaczą zawartość histaminy, a więc substancji drażniącej, przyczyniającej się do wzrostu komórek tucznych powodujących rozwój śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W związku z tym, w wielu przypadkach, zaleca się wdrożenie diety niskohistaminowej, ale o tym za chwilę. Jeszcze inne produkty przyczyniają się do stymulacji zakończeń nerwowych, przyczyniając się tym samym do nasilenia dolegliwości. W wielu produktach zawarte są także duże ilości potasu, którego jony odpowiadają za powstawanie stanów zapalnych pęcherza. W przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza, produktami najbardziej drażniącymi są między innymi: żurawina oraz soki owocowe. Do silnie drażniących pęcherz produktów zalicza się zwłaszcza cytrusy, głównie: pomarańcze, cytryny, grefpfruty, a także soki produkowane na bazie tych cytrusów. Niewskazane jest także używanie kwasku cytrynowego. Silne podrażnienie pęcherza powodują także takie napoje, jak kawa, czy herbata. Nie zaleca się picia herbat ziołowych oraz zielonych. Można pić jednak rumianek lub miętę. Unikać należy napojów gazowanych, słodzonych aspartamem. Zabronione jest zatem picie takich napojów, jak pepsi, czy coca cola. Napoje te powodują również wzdęcia, co jeszcze bardziej przyczynia się do podrażniania pęcherza. Szczególnie podrażniająca pęcherz jest witamina C oraz witamina B6. Suplementacja tych witamin powinna być skonsultowana z lekarzem. Duże ilości potasu, niewskazanego w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza zawierają pomidory oraz ich przetwory. Znaczna zawartość potasu znajduje się ponadto w bananach, orzechach oraz roślinach strączkowych. Warto wdrożyć zatem dietę niskopotasową, pamiętając jednak o tym, że może wystąpić wówczas ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego. W diecie stosowanej przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza nie powinna znajdować się czekolada oraz wszelkie wyroby zawierające kakao. Zabronione jest także palenie papierosów, ponieważ przyczynia się do zwiększenia dolegliwości bólowych pęcherza. Palenie papierosów utrudnia także wydalanie z organizmu wszelkich substancji drażniących. Pomocne okazuje się wdrożenie diety niskohistaminowej, ponieważ histamina przyczynia się do podrażnień zakończeń nerwowywch, co prowadzi do zwiększenia dolegliwości bólowych. W przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza histamina nasila stan zapalny. Dolegliwości bólowe zwiększają się zatem po spożyciu produktów powodujących wzrost poziomu histaminy. Za wzrost tego poziomu odpowiedzialne są pewne produkty żywnościowe, a także niektóre leki. Do produktów bogatych w histaminę zalicza się przede wszystkim napoje alkoholowe, szczególnie wino oraz piwo, a także niektóre napoje bezalkoholowe. Bogate w histaminę są również produkty nabiałowe, szczególnie jogurty, maślanki, sery, czy zsiadłe mleko. Do produktów takich zalicza się również słodycze, niektóre warzywa i owoce, a także produkty zbożowe, zwłaszcza mąkę, pieczywo, czy produkty zawierające w swoim składzie drożdże. Warto wymienić jeszcze ryby, czerwone mięso oraz przyprawy, takie jak: curry. Polecany lek. Kliknij w obrazek, aby przejść do apteki...

aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza